بدعت های عمر در یک کلام
1. روز رحلت حضرت رسول گفت به خدا پیامبر نمرده است و هر که بگوید مرده او را با تیغ می گذرانم .
2. مردم را از مهر نمودن زیادی بر زنان منع نمود .
3. بر خلاف آیه و لا تجسسو شبها از راه پشت بام منازل برای کشف معاصی به خانه های مسلمین می رفت .
4. طریق مساوات بین مسلمین را که رسول الله مقرر فرموده بود دگرگون ساخت . مهاجر را بر انصار و انصار را بر قبایل دیگر و عرب را بر عجم و سفید را بر سیاه برتری داد و توجهی به آیه ان اکرمکم عند الله اتقیکم ننمود .
5. حد زنای مغیره بن شعبه را جاری ننمود و شاهد چهارم را تهدید کرد .
6. حکم حد شراب خوار را به سلیقه و حدس خود تغییر داد .
7. متعه حج و متعه زنان را تحریم نمود و حال آنکه تا سال سوم خلافتش بین مسلمانان عمل می شد .
8. امر خلافت را بعد از مرگش به شورای شش نفری واگذار نمود .
9. نوافل را به جماعت امر داد در حالی که رسول الله این کار را نمی کرد .
10. هنگامی که رسول الله دستور دادند ورق و دفتری بیاورند برای نوشتن دستور او گفت حسبنا کتاب الله و نگذاشت که رسول الله چیزی بنویسد .
11. مانند خلیفه اول از سپاه اسامه تخلف کرد .
12. اظهار شک در نبوت رسول الله .
13. شهادت مملوک را ملغی و دستور داد کسی حق ندارد به شهادت غلامان ترتیب اثر بدهد .
14. در بیعت گرفتن برای ابوبکر امت را به تهدید و تهویل شمشیر و سنان مجبور کرد و در خانه یگانه دختر رسالت آتش افروخت و حریم آل محمد را از هم گسیخت .
15. نهی نمودن شخص جنب از ادای نماز تا زمانیکه دسترسی به آب پیدا کند یعنی بر خلاف آیه تیمم در قرآن .
16. بدعت صریح در سه طلاق زنان بایک لفظ و در یک مجلس بدون رجوع بین آنها .
17. دفن شدن در مکان غیر جایز مانند خلیفه اول . عایشه گفت این خانه من است در حالی که او یک هشتم از یک نهم را داشت ولی همه خانه را غصب نمود . ابوبکر و عمر فقط از عایشه اجازه گرفتند در حالی که باید از همه زنان رسول الله اجازه می گرفتند .
18. تغییر دادن اعمال وضو بر خلاف نص قرآن و سنت رسول خدا و سیره خلیفه اول .
19. ساقط نمودن حی علی خیر العمل از فصول اذان و اقامه و به جای ان اضافه کردن جمله الصلاه خیر من النوم .
20. مسلمانان را امر نمود که درنماز چهار رکعتی بعد از تشهد اول در دو رکعت یکی از سلام های واجب یعنی السلام علینا و علی عباد الله الصالحین بگویند و با این حکم از اتمام نمازهای چهار رکعتی امت را ممنوع نمود .
21. تصرف در وقت نماز مغرب و روزه داران که به محض غروب آفتاب قبل از دیدن ستاره امت نماز بخوانند و افطار کنند و متخلفین را تهدید نمود به کفاره یک بنده آزاد کردن لذا مردم اغلب از ترس کفاره هنوز آفتاب کاملا پنهان نشده به نماز مغرب و افطار روزه مبادرت می کنند .
22. تغییر دادن وقت نماز وتر از پیش از طلوع صبح به بعد از نماز عشا تا مردم ناراحت نباشند .
23. تصرف بی جا در محل نماز طواف در مسجد الحرام در مقام حضرت ابراهیم چون رسول الله به علم الهی می دانست در زمان جاهلیت محل علامت مقام را تغییر داده اند لذا امر فرمود به محل اصلی نصب کنند ولی عمر سلیقه اش بالاتر بود و محل دوره جاهلیت را پسندید و سنگ علامت مقام را به محل قبلی انتقال داد .
24. اختراع گفتن آمین بعد از ختم سوره حمد در نمازهای پنج گانه روزانه .
25. دست روی دست گذاشتن نماز گذار در حال قیام .

در کتب اهل سنت ، روایاتى آمده است که بعضى از صحابه ، علاقه خاصى به خوردن سوسمار داشتند ! و سیره همان‌هاست که باعث شده است چنین صفتى در مورد عرب به کار برده شود ، از مشهورترین آنها عمر بن خطاب خلیفه دوم اهل سنت است !
حدثنا أبو بکر قال حدثنا محمد بن بشر قال حدثنا مسعر عن زیاد بن علاقة أن عمر رأى رجلا حسن الجسم فسأله أنى خبره فقال من أکل الضباب فقال عمر وددت أن فی کل جحر ضب ضبین
حدثنا أبو بکر قال حدثنا وکیع عن سفیان عن زیاد بن علاقة عن سعد بن معبد أن عمر رأى رجلا من محارب سمینا فی عام سنة فقال ما طعامک قال الضباب قال وددت أن لی فی کل جحر ضب ضبین
حدثنا أبو بکر قال حدثنا وکیع عن شعبة عن قتادة عن سعید بن المسیب قال قال عمر ضب أحب إلی من دجاجة.
عمر شخصى خوش‌هیکل را دید و از او پرسید (که چه مى‌کند) پاسخ داد : به خاطر خوردن گوشت سوسمار است ! عمر گفت : اى کاش در هر لانه سوسمار ، به جاى یک سوسمار ، دو سوسمار بود (تا مى‌شد بیشتر سوسمار خورد)
... عمر شخصى از محارب را که چاق بود در سال خشکسالى دید ؛ از او پرسید : غذاى تو چیست ؟  گفت : سوسمار ! عمر گفت : دوست‌ داشتم که براى من در هر سوراخ سوسمارى ، دو سوسمار بود !
عمر گفت : سوسمار براى من دوست‌داشتنى تر از مرغ است !
مصنف ابن أبی شیبة  ج 5   ص 125 ش 24352 ، 24355 و 24356

دو سوال از اهل سنت:
1) کدامیک حق است ؟ حنبلی-حنفی- شافعی یا مالکی؟
2)قبل از اینکه اهل سنت پیرو  این چهار فرقه شوند پیرو کدام طریق بوده اند؟

عزیزان اهل سنت خواهش می کنم حتما این دو سوال رو پاسخ بفرمایند.......
یاعلی

می‌گویند در کوفه مردی بود که به قساوت قلب بسیار معروف بوده، طوری که حتی اگر بچه‌هایش را جلوی او سر می‌بریدند، آهی نمی‌کشید. عمری طولانی داشته، در اواخر عمر، گروهی به نزدش می‌روند و از او سؤال می‌کنند: آیا تا به حال دلت برای کسی سوخته، او می‌گوید خیر، الا در یک مورد، گفتند: در چه موردی؟ می‌گوید: زمانی که برای بیعت گرفتن با علی بن ابی طالب ع به زور وارد خانه‌اش شده بودند، من هم آنجا بودم. دیدم علی ع را با وضعیت بدی از خانه بیرون آوردند و به طرف مسجد برای بیعت می‌بردند و من می‌دیدم که هی نگاه به راست می‌کرد و هی به چپ که یاری، یاوری ببیند. اما هیچ‌کس نبود. من در آن موقع دلم سوخت و بعد از آن هیچ‌‌گاه در هیچ موردی دلم نسوخت. اللهم العن جبت و الطاغوت.

خبر دادن رسول خدا از محل دفن حضرت علی(ع)
مرحوم سید ابن طاوس مى‌گوید: در کتاب حسن بن الحسین بن طحال مقدادى دیدم که به روایت ابن عباس، رسول خدا به امام على علیه السلام فرمود: تو در کوفه دفن مى‌شوی:
عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وآله قَالَ لِعَلِیٍّ علیه السلام یَا عَلِیُّ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ عَرَضَ مَوَدَّتَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَأَوَّلُ مَنْ أَجَابَ مِنْهَا السَّمَاءُ السَّابِعَةُ فَزَیَّنَهَا بِالْعَرْشِ وَالْکُرْسِیِّ ثُمَّ السَّمَاءُ الرَّابِعَةُ فَزَیَّنَهَا بِالْبَیْتِ الْمَعْمُورِ ثُمَّ السَّمَاءُ الدُّنْیَا فَزَیَّنَهَا بِالنُّجُومِ ثُمَّ أَرْضُ الْحِجَازِ فَشَرَّفَهَا بِالْبَیْتِ الْحَرَامِ ثُمَّ أَرْضُ الشَّامِ فَزَیَّنَهَا بِبَیْتِ الْمَقْدِسِ ثُمَّ أَرْضُ طَیْبَةَ فَشَرَّفَهَا بِقَبْرِی ثُمَّ أَرْضُ کُوفَانَ فَشَرَّفَهَا بِقَبْرِکَ یَا عَلِیُّ فَقَالَ لَهُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَ قَبْرِی بِکُوفَانِ الْعِرَاقِ فَقَالَ نَعَمْ یَا عَلِیُّ تُقْبَرُ بِظَاهِرِهَا قَتْلًا بَیْنَ الْغَرِیَّیْنِ وَالذَّکَوَاتِ الْبِیضِ یَقْتُلُکَ شَقِیُّ هَذِهِ الْأُمَّةِ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُلْجَمٍ فَوَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً مَا عَاقِرُ نَاقَةِ صَالِحٍ عِنْدَ اللَّهِ بِأَعْظَمَ عِقَاباً مِنْهُ یَا عَلِیُّ یَنْصُرُکَ مِنَ الْعِرَاقِ مِائَةُ أَلْفِ سَیْف.‏

رسول خدا صلى الله علیه وآله به امیر مؤمنان علیه السلام فرمود: یا على! خداوند عالمیان، محبّت ما اهل بیت را بر آسمانها و زمین عرضه کرد؛ پس اوّل چیزى که قبول کرد و اجابت نمود آسمان هفتم بود؛ پس خداوند آن را به عرش و کرسى مزیّن ساخت؛ بعد از آن آسمان چهارم قبول کرد؛ پس آن را به بیت المعمور مزیّن ساخت؛ پس آسمان دنیا قبول کرد؛ پس مزیّن ساخت آن را به ستارگان. بعد از آن زمین حجاز اجابت نمود؛ حق تعالى آن را مشرّف ساخت به خانه با حرمت و عزّت، یعنى کعبه معظّمه؛ بعد از آن زمین شام قبول کرد؛ پس او را زینت داد به بیت المقدس؛ بعد از آن زمین مدینه مشرّفه قبول کرد؛ پس آن را شرف و منزلت کرامت کرد به قبر من؛ بعد از آن زمین کوفه قبول کرد، و حق- سبحانه و تعالى- آن را مشرّف ساخت به قبر تو یا على! حضرت امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: یا رسول اللَّه! من در کوفه عراق مدفون خواهم شد؟ حضرت فرمودند که بلى، یا على! شهید خواهى شد و مدفون خواهى شد در صحراى پشت کوفه میان غریین- که تفسیرش گذشت- و ذکوات بیض (مکانى در نجف)، و تو را خواهند کشت بدبخت‏ترین این امّت، عبد الرّحمن بن ملجم. به حقّ آن خداوندى که مرا به راستى براى هدایت خلق فرستاده که پى‏کننده ناقه صالح عذابش از او بدتر و عظیم‏تر نیست. یا على! تو را یارى و نصرت خواهد کرد از عراق صد هزار شمشیر.

سید ابن طاوس در پایان مى‌فرماید:
و هذا خبر حسن کاف فی هذا الموضع ناطق بالحجة و البرهان.‏
 این حدیث حسن است که براى اثبات این مدعا کافى و حجت و برهان قطعى است.
الحسنی، السید عبد الکریم بن طاووس، ( متوفای693 هـ‏)، فرحة الغری فی تعیین قبر أمیر المؤمنین علی، ص56، تحقیق: السید تحسین آل شبیب الموسوی، الناشر: مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیة الطبعة الأولى 1419 ه‍ ـ 1998م
المجلسی، محمد باقر (متوفای 1111هـ)، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج27، ص281، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء، بیروت- لبنان، الطبعة الثانیة المصححة، 1403هـ - 1983م.

حج و مدینه در کنار باب جبرئیل
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم داخل خانه فاطمه - علیها السلام - شد و فرمود: ای فاطمه، امروز پدرت میهمان توست. فاطمه - علیها السلام - گفت: پدر جان! حسن و حسین از من خوراکی خواسته‏اند و من چیزی نداشتم که برای خوردن به آنان دهم. سپس پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم داخل شد و در کنار علی و حسن و حسین و فاطمه - علیهم السلام - نشست و فاطمه سرگردان مانده بود و نمی‏دانست چه کند! پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم لختی به آسمان نگریست که جبرئیل علیه السلام فرود آمد و گفت: ای محمّد، خدای برتر و والا سلامت می‏رساند و تو را تحیت و گرامیداشتی ویژه می‏فرستد و گوید: به علی و فاطمه و حسن و حسین بگو که از میوه‏های بهشت چه میل دارند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم یک یک آنان را صدا زد و فرمود: خداوند عزت دانست که شما گرسنه‏اید، اینک از میوه‏های بهشت چه میل دارید؟ آنان به خاطر شرم از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم لب فرو بستند و پاسخی ندادند، حسین علیه السلام گفت: پدرم ای امیرمؤمنان، مادرم ای سرور زنان بهشت و برادرم ای حسن پاک، آیا اجازه می‏دهید که من از میوه‏های بهشت برگزینم؟ همه گفتند: ای حسین، بگو که به انتخاب تو خشنودیم. حسین گفت: ای رسول خدا، به جبرئل بگو: ما خرمای تازه میل داریم. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خدا این را می‏داند. آن‏گاه فرمود: ای فاطمه، برخیز و به داخل اتاق برو و آنچه آنجا هست بیاور.
فاطمه - علیها السلام - به داخل رفت، طبقی دید از بلور که حوله‏ای از سُندس سبز بر روی آن کشیده شده و در آن خرمای تازه در غیر فصل خود قرار دارد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ای فاطمه، این از کجاست؟ گفت: “از سوی خدا، که خداوند هرکه را خواهد بی‏حساب روزی می‏دهد” همان گونه که مریم دختر عمران گفت.( اشاره به آیه 37 از سوره آل‏عمران.) پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برخاست و آن را گرفت و نزد همه نهاد. سپس بسم‏اللَّه گفت و یک دانه خرما برداشت و در دهان حسین نهاد و فرمود: گوارایت باد ای حسین. سپس دانه دیگری برداشت و در دهان حسن نهاد و فرمود: گوارایت باد ای حسن. آن‏گاه دانه سوم را برداشت و در دهان فاطمه نهاد و فرمود: گوارایت باد ای فاطمه. و دانه چهارم را برداشت و در دهان علی نهاد و فرمود: گوارایت باد ای علی. آن‏گاه دانه دیگری به علی داد و می‏فرمود: گوارایت باد ای علی. آن‏گاه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برخاست و دوباره نشست، سپس همگی از آن خرما خوردند، چون دست کشیدند و سیر شدند ظرف خرما به فرمان خدا به آسمان بالا رفت. فاطمه - علیها السلام - عرض کرد: پدر جان، امروز کار شگفتی از شما دیدم! فرمود: ای فاطمه خرمای اول را که در دهان حسین نهادم و گوارا بادش گفتم بدان جهت بود که شنیدم میکائیل و اسرافیل می‏گفتند: گوارایت باد ای حسین، من هم با آنان موافقت کردم. خرمای دوم را که در دهان حسن نهادم شنیدم جبرئیل و میکائیل گوارا باد گفتند من هم به موافقت آنها گفتم. خرمای سوم را که در دهان تو -ای فاطمه- نهادم شنیدم که حورالعین با سرور و شادی در حالی که از بهشت به سوی ما سرکشیده بودند گوارا باد می‏گفتند، من نیز به موافقت آنان گفتم. خرمای چهارم را که در دهان علی نهادم ندایی از سوی خدای سبحان شنیدم که گوارا باد می‏گفت، من نیز به موافقت او گفتم. سپس چند دانه پی‏درپی به علی دادم و پیوسته صدای خدای سبحان را می‏شنیدم که گوارا باد می‏گفت. به همین دلیل برای تجلیل پروردگار عزت برخاستم، و شنیدم که می‏فرمود: ای محمّد، به عزت و جلالم سوگند که اگر از این  لحظه تا روز قیامت به علی دانه خرما می‏دادی من هم بلاانقطاع به او گوارا باد می‏گفتم.
( بحارالانوار 43 / 310.)

خانم عایشه و شهادت امیر مؤمنان علیه السلام
 عایشه ازقتل امیرالمومنین علیه السلام خوشحال شد وسجده ی شکربه جاآورد. (1)
 از مسروق روایت شده که گفت: بر عایشه وارد شدم و نزد او نشستم و او برای ام سخن می گفت. سپس غلام سیاه اش را که به او عبدالرحمن می گفتند، صدا زد. غلام آمد و ایستاد. عایشه به من گفت: می دانی چرا اسم این را عبدالرحمن گذارده ام؟ گفتم: خیر. گفت: به خاطر علاقه ای که به عبدالرحمن بن مجلم ( قاتل امیرالمومنین علی علیه السلام ) دارم. (2)
-------------------------
1- مقاتل الطالبیین، صفحه43
2- الجمل، شیخ مفید قدس سره، صفحه84

چه کسی قرآن سوزی را باب کرد؟
آتش زدن قرآن کریم، آن هم نه یک جلد بلکه تعداد زیادی قرآن در عصر خلیفه ی سوم اهل سنت، “عثمان بن عفان“ و به فرمان وی، اتفاق افتاده است. بنابه معمول، گزارش تاریخی مان را به معتبرترین کتب اهل سنت، مستند می نماییم. در کتاب صحیح بخاری که مهم ترین منبع مدعیان پیروی از سنت رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم است، چنین آمده است:
طبق فرمان “عثمان“ یک نسخه قرآن نوشته شد و سپس از روی آن نسخه هایی نگاشته شد و برای بلاد فرستاده شد. سپس “عثمان“ دستور داد تا غیر از آن قرآن، تمام قرآن های موجود – چه قرآن هایی که بر روی یک برگ نوشته شده بود، یا قرآن هایی که به صورت کتاب درآمده بود – جمع آوری و سوزانده شود. (1)
1- منابع مهم اهل سنت در مورد این نقل
الف- صحیح بخاری، جلد6، صفحه99، ناشر: دارالفکر للطباعة و النشر و التوزیع
ب- فتح الباری، ابن حجر، جلد9، صفحه18، ناشر: دارالمعرفة للطباعة و النشر، بیروت، لبنان
ج- کنز العمال، متقی هندی، جلد2، صفحه581، ناشر: موسسة الرسالة، بیروت، لبنان
د- تفسیر قرطبی، جلد1، صفحه52، ناشر: داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان

بهترین کسانی که روی زمین راه می روند
 رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خداوند این خلق را عذاب نمی‏کند مگر به گناه عالمانی که درباره فضل علی و خاندان او - علیهم السلام - حق‏پوشی می‏کنند! هشدار ، که گذشته از پیامبران و رسولان الهی هیچ کس برتر از شیعیان علی علیه السلام بر روی زمین راه نمی‏رود، آنان که امر او را هویدا می‏کنند و فضل او را نشر می‏دهند، آنانند که غرق رحمت الهی می‏شوند و فرشتگان برایشان آمرزش می‏طلبند؛ وای، همه وای بر هرکه درباره او حق‏پوشی کند.

در «تاریخ یعقوبی» چاپ نجف اشرف سنه 1358ه آمده ‌است:
 «گفته‌شده که آخرین آیه‌ای که بر رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم نازل‌شد، این بود:

 ? الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی، ورضیت لکم الإسلام دیناً ? و آن روایت، روایتی صحیح، ثابت و صریح است و نزول آن در روز نص بر امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب صلوات‌الله‌علیه در غدیر خم بود.» 1
امّا متن کتاب در چاپ «دارصادر» در بیروت سنة 1379ه این‌گونه تحریف‌شده‌است:
 «... نزول آن در روز نفر بر امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب بعد از ترّحم بود ».2
به نظر شما چرا شأن نزول یک آیه در چاپی دیگر تغییرمی‌کند؟
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1-تاریخ الیعقوبی - الیعقوبی - ج2 – ص37 – ط النجف الأشرف – سنة 1358:
".. وقد قیل: إن آخر ما نزل علیه: ? الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی، ورضیت لکم الإسلام دیناً ? وهی الروایة الصحیحة الثابتة الصریحة، وکان نزولها یوم النص على أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب صلوات الله علیه بغدیر خم..".
2-تاریخ الیعقوبی - الیعقوبی - ج 2 - ص 43- ما نزل من القرآن بالمدینه- ط دار صادر فی بیروت سنة 1379ه 1960م- موسسه و نشر فرهنگ اهل بیت – قم
قیل : إن آخر ما نزل علیه " الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا " . وهی الروایة الصحیحة الثابتة الصریحة . وکان نزولها یوم النفر على أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب ، صلوات الله علیه ، بعد ترحم