محمد بن ابوبکر، از یاران امام اول شیعیان، علی بن ابی‌طالب و فرزند ابوبکر، اولین خلیفه از خلفای اهل سنت بود.فرزند ابوبکر بن ابی قحافه و اسماء بنت عمیس خثمعیه بود. در روز 25 ذیقعده سال 10 هجری در محلی به نام «ذوالحلیفه» میان راه مکه و مدینه متولد شد. پس از مرگ ابوبکر، علی او را تربیت کرد؛ او را دوست می‌داشت و وی را «فرزند خود از صلب ابی‌بکر» شمرد. در نهج‌البلاغه به نقل از ایشان آمده‌است:
«     او [محمد] دوست من بود و چون فرزندم او را پرورش داده بودم     »
محمد بن ابوبکر و قتل عثمان
وی از مخالفان حکومت عثمان خلیفه سوم بود و جز کسانی بود که مردم را بر ضد حکومت عثمان تحریک کرد . بر اساس کتوب تاریخی او قاتل عثمان نیست . در کتاب "البدایة و النهایه" آورده که محمدبن ابی‌بکر، عثمان را نکشته، بلکه از کسانی بوده که فقط وارد خانه عثمان شد، بلکه عثمان را مورد عتاب قرار داده که چرا دین خدا را منحرف کردی و سنت رسول خدا را نابود کردی، ولی پس از مشاجراتی که بین آن دو صورت گرفت، بیرون رفت و عده‌ای از اهل مصر عثمان را کشتند.
او در جنگ جمل با اینکه عایشه خواهرش در طرف مقابل بود جانب علی را گرفت و در صفین نیز همراه علی بود و در ماه رمضان سال 38 هجری پس از کشته شدن مالک اشتر، از طرف علی به حکومت مصر منصوب شد.
نامه? علی به محمد بن ابوبکر
هنگامی که علی، محمد بن ابوبکر را به فرمانداری مصر منصوب کرد برای او نامه‌ای نوشت . بخشی از متن این نامه به این شرح است : بدان ای محمد اگر چه تو به بهره? خویش از دنیا نیازمندی، امّا به تحصیل بهره? آخرت برای خود نیاز بیشتری داری، اگر دو قضیه برایت پیش آمد یکی برای آخرت و دیگری برای دنیا بود، نخست کار آخرت را انجام بده و باید به کار خیر علاقه زیادی داشته باشی و نیّت تو در انجام آن نیک باشد، چون خداوند به بنده به اندازه نیّتش پاداش می‌دهد و اگر بنده خیر و اهل خیر را دوست بدارد و خیر را انجام ندهد، انشاءالله همانند کسی است که آن را انجام داده است، چون پیامبرص وقتی از جنگ تبوک برگشت فرمود: «در مدینه گروههایی هستند که شما هیچ مسیری را طی نکرده‌اید و از هیچ دره‌ای پائین نیامده‌اید مگر اینکه آنها با شما بوده‌اند و تنها چیزی که آنان را از همراهی با شما بازداشته بیماری بوده است»، چون آنان نیّت آمدن به جنگ را داشته‌اند. سپس بدان ای محمد که تو را به عنوان فرماندار بزرگترین لشکر خود یعنی اهل مصر منصوب کرده‌ام و کار مردم را به تو سپرده‌ام، سزاوار است که برای خود بترسی و برای دین خود هوشیار باشی، اگر یک لحظه در روز توانستی به این فکر باشی دریغ مکن. برای راضی کردن هیچ کسی پروردگارت را ناخوشنود مکن، بر ستمگر سخت بگیر و با اهل خیر و نیکوکاران به نرمی رفتار کن و آنان را به خود نزدیک کن و آنان را رازدار خویش و برادرانت بگردان، والسّلام.
کشته شدن محمد بن ابوبکر
چون او فرماندار مصر شد. سعی کرد تا کسانی که با علی بیعت نکرده اند را تسلیم به بیعت کند . او به آنها نامه نوشت و آنها را به بیعت فرا خواند، اما آنها درخواست او را نپذیرفتند . به این دلیل میان او و کسانی که بیعت نکرده بودند درگیری پیش آمد. در این زمان معاویه نیز از فرصت استفاده کرد و لشکری را به فرماندهی عمرو بن عاص برای جنگ با مصر آماده کرد و با مخالفان محمد بن ابوبکر هم‌پیمان شد. جنگ‌های سختی بین آنها و فرماندار در گرفت که منجر به کشته شدن محمدبن ابوبکر گردید و لشکریان معاویه بر مصر چیره شدند و مصر از قلمروی حکومت علی در سال سی و هشت هجری جدا شد. بر اساس روایت ابو مخنف، پس از به قتل رسانیدن محمد بن ابوبکر، جسد او را در لاشه مرده الاغی گذاشته و آتش زدند.

ثواب زیارت امام رضا  
روایات متعددی از ائمه در مورد اجر و ثواب زیارت قبر مطهر حضرت رضا علیه‏السلام نقل شده که به بعضی از آنها اشاره می‏کنیم:
امام هشتم فرمودند: مرا از روی ظلم و بوسیله زهر به قتل می‏رسانند و در غربت به خاک سپرده می‏شوم. هر کس از راه دور به زیارت (قبر) من بیاید خداوند دعایش را مستجاب می‏کند و گناهانش را می‏آمرزد.
و فرمودند: کسی که (دوری راه را تحمل نماید) و قبر مرا با بعد مسافتی که دارد زیارت کند روز قیامت در چند جای هولناک به بازدیدش می‏آیم و او را نجات می‏دهم: هنگامی که پرونده‏ها بسوی افراد آورده می‏شود، کنار پل صراط، هنگام بازرسی اعمال در دادگاه عدل الهی و کنار ترازوی سنجش اعمال.
حضرت امیرالمؤمنین علیه‏السلام فرمودند: از پیامبر خدا شنیدم که فرمودند: به زودی پاره‏ی تن من در سرزمین خراسان دفن
می‏شود، هیچ مؤمنی به زیارت او نمی‏رود مگر آنکه خداوند بهشت را بر او واجب می‏سازد و بدنش را بر آتش جهنم حرام می‏کند.
- حضرت رضا علیه‏السلام فرمودند: در خراسان محلی است که در آینده محل آمد و رفت دسته‏های ملائکه (در تمام شب و روز) تا پایان دنیا خواهد شد.
سئوال شد آن محل کجا است؟ حضرت فرمودند: آنجا در شهر طوس است باغی از باغهای بهشت (و آنجا قبر من است) هر کس مرا در آن محل زیارت کند مثل کسی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله را زیارت کرده باشد و خداوند ثواب هزار حج و هزار عمره قبول شده برای او می‏نویسد، و من و پدرانم در روز قیامت او را شفاعت می‏کنیم.عیون
- امام جواد علیه‏السلام فرمودند: کسی که پدرم را در طوس با معرفت زیارت کند، بهشت را من برای او ضمانت می‏کنم.
- شخصی به امام جواد علیه‏السلام گفت: من بین زیارت امام حسین علیه‏السلام و زیارت قبر پدر شما در خراسان متحیر ماندم، نظر شما در تقدم و تأخر این دو زیارت چیست؟ حضرت فرمودند: خود می‏دانی!
سپس حضرت به داخل خانه رفتند و در حالی که اشک مبارکشان بر گونه‏ها جاری بود بیرون آمدند و فرمودند: زائران قبر
حضرت حسین علیه‏السلام بسیارند اما زائران قبر پدرم در خراسان اندک هستند.
- در حدیث دیگری فرمودند: علت تقدم زیارت پدرم بر زیارت سیدالشهداء آن است که امام حسین را همه زیارت می‏کنند، اما فقط خواص از شیعیان به زیارت پدرم می‏روند.
- حضرت رضا علیه‏السلام فرمودند: مرا در غربت و با زهر مسموم می‏کنند، هر کس به زیارتم آید خداوند اجر یکصد هزار شهید و یکصد هزار صدیق و یکصد هزار حاجی و یکصد هزار عمره بجای آورده‏اند و یکصد هزار جهادگر به او می‏دهد، و در قیامت با ما و در درجات بالا در بهشت خواهد بود.
- و در نامه‏ای نوشتند: به شیعیان ما بگوئید که زیارت من در نزد خدا با هزار حج برابری می‏کند.
راوی به امام جواد علیه‏السلام عرض کرد: آیا زیارت پدر شما معادل هزار حج است؟!
حضرت فرمودند: بلکه معادل یک میلیون حج است اگر با معرفت نسبت به حق انجام گیرد.
- حضرت علی از قول پیامبر اکرم (ص) فرمودند: کسی که
پاره‏ی تن مرا در خراسان زیارت کند خداوند غصه‏هایش را برطرف و گناهانش را می‏آمرزد.
- و فرمودند: هر کس فرزندم را که هم نام من است در خراسان زیارت کند خداوند تمام گناهانش را حتی اگر به تعداد ستارگان آسمان و برگ درختان و قطرات باران باشد می‏آمرزد.
- حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام فرمودند: کسی که قبر فرزندم را (در خراسان) زیارت کند من ضمانت می‏کنم که هفتاد هزار حج بر او باشد. و هر کس یک شب در نزد او بماند (و تمام شب را به زیارت و دعا مشغول باشد) مثل کسی است که خدا را در عرش زیارت کرده باشد (همانگونه که ملائکه نیز خدای نادیدنی را زیارت می‏کنند
منبع:http://www.emame-reza.ir/

پیشگویی از چگونگی شهادت

«زمانی که مأمون به خاطر بیماری نتوانست نماز عید را بخواند، از امام رضا [ علیه السلام ] درخواست نمود که ایشان اقامه نماز کند. امام نیز درحالی که پیراهن کوتاه سفید و عمامه سفید پوشیده بود و در دستشان عصا بود، روانه نماز شدند و در میان راه بلند می فرمودند: «اَلسّلامُ عَلی اَبَوَیَّ آدَمَ وَنُوحٍ السَّلامُ عَلی ابَوَیَّ اِبْراهِیمَ وَاِسْماعِیلَ السَّلامُ عَلی اَبَوَیَّ مُحَمَّدٍ وَعَلِیٍّ السَّلامُ عَلی عِبادِ اللّهِ الصّالِحِینَ؛ سلام بر پدرانم آدم و نوح، سلام بر پدرانم ابراهیم و اسماعیل سلام بر پدرانم محمد و علی، سلام بر بندگان صالح خداوند.» در این حال بود که مردم به طرف امام هجوم آوردند و بر دست ایشان بوسه می زدند و از ایشان تجلیل می کردند. خبر به خلیفه رسید که اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، خلافت از دست تو خارج می شود. در این زمان، مأمون شخصا وارد شد و خود را به سرعت به امام رسانید و نگذاشت امام رضا علیه السلام نماز را بخواند.
بعد از این جریان، امام مطالبی مهم و سرّی را به هرثمة بن اعین (یکی از خادمین مأمون که محبّ اهل بیت علیهم السلام بود و خود را از شیعیان امام رضا علیه السلام می دانست و در خدمت آن حضرت نیز بود) فرمود. هرثمة می گوید: روزی سرورم ابو الحسن رضا علیه السلام مرا طلبید و به من فرمود: ای هرثمة! می خواهم تو را از مطلبی آگاه سازم که باید نزد تو پنهان بماند و تا زمانی که زنده هستم، آن را برای کسی فاش نکنی؛ اگر فاش کنی، من دشمن تو پیش خدا خواهم بود. هرثمة گفت: قسم خوردم که تا زنده هستند، درباره این مطلب لب به سخن نگشایم.
امام فرمود: ای هرثمة! سفر آخرت و ملحق شدنم به جدم و پدرانم نزدیک شده و اجلم فرا رسیده. همانا من بر اثر خوردن انگور و انار مسموم از دنیا خواهم رفت و خلیفه می خواهد قبر مرا پشت قبر پدرش هارون الرشید قرار دهد؛ اما خداوند نمی گذارد و زمین اجازه نمی دهد تا مأمون چنین کاری کند و هر چه تلاش می کنند تا زمین را حفر کنند [و مرا پشت قبر هارون دفن کنند] نمی توانند و این مطلب را بعدا خواهی دید.
ای هرثمة! همانا محل دفن من در فلان جهت می باشد. پس بعد از وفات و تجهیز من برای دفن، مأمون را از این مسائلی که برایت گفتم، آگاه کن! تا اینکه مرا بیش تر بشناسند و به او (مأمون) بگو: هنگامی که مرا در تابوت گذاشتند و آماده نماز کردند، کسی بر من نماز نخواند تا اینکه فرد عرب ناشناسی به سرعت از صحرا به طرف جنازه من می آید و در حالی که گرد و غبار سفر بر چهره دارد و مرکبش ناله می زند، بر جنازه من نماز می خواند. شما نیز با او به نماز بایستید و پس از نماز، جنازه مرا در فلان مکان که مشخص کرده ام، دفن کنید! همین که مقداری از زمین را حفر کنید، قبری را می یابید که آماده می باشد و در عمق آن آب زلالی وجود دارد. اگر سنگهای طبق شده را بردارید، آب شروع به جوشیدن می کند. همانا اینجا مدفن من می باشد. پس مرا در اینجا دفن کنید! ای هرثمة! وای بر تو که این مطالب را قبل از وفاتم به کسی بگویی!
هرثمة می گوید: مدتی نگذشت که تمامی این جریانات اتفاق افتاد و امام رضا علیه السلام نزد خلیفه انگور و انار مسموم خورد و از دنیا رفت... و طبق فرمایش آن حضرت [که فرمود بعد از وفات، این مطالب رابه مأمون بگو] بر مأمون وارد شدم و دیدم وی در فراق امام رضا علیه السلام دستمال در دست دارد و گریه می کند. به وی گفتم: ای خلیفه! اجازه می دهید مطلبی را بگویم؟ مأمون اجازه سخن گفتن داد. گفتم: امام رضا علیه السلام سرّی را در دوران حیاتش به من فرمود و از من عهد گرفت که آن را تا هنگامی که زنده است، برای کسی بازگو نکنم. قضیه را برای مأمون تعریف کردم.
وقتی که مأمون از این قضیه خبردار شد، شگفت زده شد و سپس دستور به تجهیز و آماده کردن جنازه امام داد و همراه وی آماده خواندن نماز بر ایشان شدیم که در این هنگام فردی ناشناس با همان مشخصاتی که امام گفته بود، از طرف صحرا به سمت جنازه مطهر آمد و با هیچ کس صحبتی نکرد و بر امام نماز خواند و مردم نیز با وی نماز خواندند. خلیفه دستور داد که وی را شناسایی کنند و نزد وی بیاورند؛ امّا اثری از وی و شتر او نبود. سپس خلیفه دستور داد پشت قبر هارون الرشید قبری حفر کنند. هرثمة به خلیفه گفت: آیا شما را به سخنان علی بن موسی الرضا علیهماالسلام آگاه نساختم؟ مأمون گفت: می خواهیم ببینیم سخن وی راست است یا خیر؟
در این هنگام، نتوانستند قبر را حفر کنند و گویا زمین از صخره نیز سخت تر شده بود؛ به گونه ای که تعجب حاضرین را برانگیخت. در این زمان، مأمون به صدق سخن علی بن موسی الرضا علیهماالسلام پی برد و به من گفت: مکانی را که علی بن موسی الرضا علیهماالسلام از آن خبر داده، به من نشان بده! محل را به وی نشان دادم و همین که خاک را کنار زدیم، قبرهای طبقه بندی شده و آماده را دیدیم با همان مشخصاتی که علی بن موسی الرضا علیهماالسلام فرموده بود.
زمانی که مأمون این وضعیت را دید، بسیار شگفت زده شد. ناگهان آب به اعماق زمین فرو رفت و آن مکان خشکید. سپس پیکر امام را داخل قبر گذاشتیم و خاک روی آن ریختیم. بعد از این جریان، خلیفه همیشه متعجب بود از چیزی که دیده و مطالبی که از من شنیده بود و تأسف و حسرت می خورد و هر زمانی که با وی خلوت می کردم، از من تقاضا می کرد قضیه را تعریف کنم و من دوباره تعریف می کردم و تأسف وی مضاعف می شد و می گفت: «اِنّا لِلّهِ وَاِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ».»

«در خراسان زنی به نام زینب ادعا می کرد که علویه و از نسل فاطمه علیهاالسلام می باشد. خبر این زن تمامی خراسان را فرا گرفت. خبر به امام رضا علیه السلام رسید، امام آن زن را احضار کرد و علویه بودن وی را تأیید نکرد و فرمود: وی دروغگوست. آن زن امام را مسخره کرد و با کمال بی ادبی به امام گفت: تو نَسَب مرا زیر سؤال بردی؛ من نیز نَسَب تو را زیر سؤال می برم. در این هنگام، غیرت علوی امام به جوش آمد و به سلطان خراسان فرمود که وی را در «برکة السباع» بیفکند. در آن دوران سلطان مکانی داشت که در آن درندگان وجود داشتند و آن مکان برای انتقام گرفتن از مفسدین و مجرمین بود. امام رضا علیه السلام آن زن را نزد سلطان حاضر کرد و فرمودند: این زن دروغگوست و بر علی و فاطمه علیهماالسلام دروغ می بندد و از نسل این دو نیست. اگر این زن راست گفته و پاره تن فاطمه و علی علیهماالسلام باشد، بدنش بر درندگان حرام می باشد؛ پس او را در میان درندگان بیندازید. اگر راستگو باشد، درندگان به وی نزدیک نمی شوند و اگر دروغگو باشد، وی را می درند. وقتی که زینب این سخن را شنید، پیش دستی کرد و به امام گفت: اگر راست می گویی، داخل این گودال شو! امام نیز بی هیچ سخنی وارد گودال شد. مردم و سلطان نیز از بالا نظاره گر جریان بودند. زمانی که امام وارد گودال شد، درندگان که گویا رام شده بودند، یک به یک نزدیک امام می آمدند و دمهای خودشان را به نشانه تسلیم و زانو زدن در برابر امام به زمین می گذاشتند و دست و پا و صورت امام را می بوسیدند تا اینکه امام از آنجا بیرون آمد. بعد از این جریان، سلطان دستور داد این زن دروغگو را داخل گودال بیندازند. زن امتناع کرد. سلطان دستور داد وی را داخل گودال بیندازند تا طعمه درندگان شود. بعد از این ماجرا اسم این زن در خراسان به زینب کذّابه مشهور شد.»

رسوایی توطئه گران

شبراوی شافعی نقل می کند: «زمانی که مأمون امام رضا علیه السلام را ولی عهد و خلیفه بعد از خود قرار داد، اطرافیان مأمون از کار خلیفه ناراضی بودند و ترس این را داشتند که خلافت از بنی عباس خارج شود و به بنی فاطمه بازگردد؛ لذا کینه و نفرت از آن حضرت داشتند و منتظر فرصتی برای ابراز این نفرت و کینه بودند.
امام رضا علیه السلام همیشه وقتی که وارد بر خلیفه می شد، از دالانی عبور می کرد که پرده ای داشت و خدّام و نگهبانان، مأمور احترام و ایستادن و سلام کردن بر امام و برداشتن پرده بودند تا امام عبور کند. قرار بر این شد که احدی به امام سلام نکند و ایشان را احترام نکنند و پرده را برندارند.
بعد از این تصمیم، امام رضا علیه السلام طبق عادت روزانه وارد دالان شد و افراد سلام نکردند و به امام احترام نگذاشتند؛ اما برخلاف تصمیم خود و طبق عادت روزانه، پرده را کنار زدند تا امام عبور کند. بعد از این جریان، همدیگر را ملامت کردند که چرا پرده را کنار زدید؟ قرار شد روز بعد چنین نکنند. روز بعد امام رضا علیه السلام وارد شد و بر وی سلام کردند؛ اما پرده را برنداشتند. در این هنگام باد شدیدی وزید و پرده را از حد معمول خود نیز بالاتر برد و امام وارد شد و هنگام خروج نیز چنین شد. بعد از این جریان با یکدیگر به سخن نشستند و در مورد امام رضا علیه السلام چنین می گفتند که این شخص نزد خداوند جایگاه ویژه ای دارد. بعد از این قضیه، قرار گذاشتند به ایشان خدمت کنند که این کار از همه کارها بهتر است.»

خود را برای مرگ آماده کن!
حاکم نیشابوری به سند خودش از سعید بن سعد نقل می کند که روزی امام رضا علیه السلام به مردی نگاهی کرد و به او فرمود: «یا عَبْدَ اللّهِ اُوصِ بِما تُرِیدُ وَاسْتَعِدَّ لِما لا بُدَّ مِنْهُ فَماتَ الرَّجُلُ بَعْدَ ذلِکَ بِثَلاثَةِ اَیَّامٍ؛ ای بنده خدا! به آنچه می خواهی وصیت کن و خود را برای چیزی که گریزی از آن نیست (مرگ)، آماده کن! [راوی می گوید:] پس آن مرد پس از سه روز از دنیا رفت.»
 تعبیر خواب
حاکم نیشابوری به سند خود از ابو حبیب نقل می کند که ابو حبیب می گوید: «روزی رسول اللّه صلی الله علیه و آله را در خواب ـ در منزلی که حجاج در آن اتراق می کنند ـ دیدم. به ایشان سلام کردم. نزد ایشان ظرفی از خرمای مدینه ـ که خرمای صیحانی نام داشت ـ بود. ایشان به من هجده خرما دادند و من خوردم. پس از بیدار شدن، مزه خرما در دهانم بود و آرزو می کردم دوباره از آن بخورم. پس از بیست روز ابو الحسن علی بن موسی الرضا علیهماالسلام از مدینه به مکه آمد و در آن مکان نزول کرد و مردم برای دیدار وی شتافتند. من نیز به آنجا رفتم و دیدم ایشان در همان جایی که پیامبر صلی الله علیه و آله را در خواب دیدم، نشسته است؛ در حالی که ظرفی از خرماهای مدینه و خرمای صیحانی نزدش بود. به امام سلام کردم و ایشان مرا نزد خود فراخواند و مشتی از خرما به همان مقداری که پیامبر صلی الله علیه و آله در خواب به من عطا فرموده بود، به من داد. به ایشان عرض کردم: زیادتر خرما بدهید! امام فرمودند: اگر رسول اللّه صلی الله علیه و آله زیادتر می دادند، من هم به تو زیادتر می دادم.»

فرزندان دوقلو
از بکر بن صالح نقل شده که می گوید: «نزد امام رضا [ علیه السلام ] رفتم و به وی گفتم: همسرم که خواهر محمد بن سنان از خواص و شیعیان شما می باشد، حامله است و از شما می خواهم دعا کنید خداوند فرزند پسری به من دهد. امام فرمود: دو فرزند در راه است. از نزد امام رفتم و پیش خود گفتم: اسم یکی را محمد و دیگری را علی می گذارم. در این هنگام، امام مرا فرا خواند و بدون اینکه از من چیزی بپرسد، به من فرمود: اسم یکی را علی و دیگری را ام عمرو بگذار!

وقتی که به کوفه رسیدم، همسرم یک پسر و یک دختر به دنیا آورده بود و اسم آنها را همان گونه که امام فرموده بود، گذاشتم. به مادرم گفتم: معنی ام عمرو چیست؟ به من جواب داد: مادر بزرگت ام عمرو نام داشت.»

دیدگاه اهل سنت درباره امام رضا علیه السلام
شخصیت و جایگاه والای امام رضا علیه السلام ، بزرگان اهل سنت را به اعترافهای شگفت انگیزی درباره ابعاد معنوی آن حضرت وا داشته که در اینجا به گوشه هایی از سخنان آنان درباره امام اشاره می شود:
1. مجد الدین ابن اثیر جَزَری (606 ق): «ابو الحسن علی بن موسی[ علیهماالسلام ]... معروف به رضا... مقام و منزلت ایشان همانند پدرشان موسی بن جعفر [ علیهماالسلام ] می باشد... امامت شیعه در زمان علی بن موسی [ علیهماالسلام ] به ایشان منتهی شد. فضایل وی قابل شمارش نیست. خداوند رحمت خود و رضوان خود را بر ایشان بفرستد!»
2. محمد بن طلحه شافعی (652 ق): «سخن در امیرالمؤمنین علی [ علیه السلام [ و زین العابدین علی [ علیه السلام ] گذشت و ایشان علی الرضا [ علیه السلام ] سومین آنها می باشد. کسی که در شخصیت ایشان تأمل کند، درمی یابد که علی بن موسی [ علیهماالسلام ] وارث امیر المؤمنین علی و زین العابدین علی [ علیهماالسلام ] می باشد و حکم می کند که ایشان سومین علی می باشد. ایمان و جایگاه و منزلت ایشان و فراوانی اصحاب ایشان باعث شد مأمون وی را در امور حکومت شریک کند و ولایت عهدی را به ایشان بسپارد.»
3. عبد اللّه بن اسعد یافعی (768 ق): «وی امام جلیل و بزرگوار از سلاله بزرگان و اهل کرم، ابو الحسن علی بن موسی الکاظم [ علیهماالسلام ] می باشد... وی یکی از دوازده امام شیعیان است که اساس مذهب بر نظرات ایشان است. وی صاحب مناقب و فضایل می باشد.»
4. یوسف بن اسماعیل نبهانی (1350 ق): «علی بن موسی [ علیهماالسلام [از بزرگان ائمه و چراغهای امت از اهل بیت نبوت و معدن علم و عرفان و کرم و جوانمردی می باشد. وی جایگاه والایی داشته، نام وی شهره می باشد و کرامات زیادی دارد.»
5. ابو الفوز محمد بن امین بغدادی مشهور به سُویدی: «[علی بن موسی علیهماالسلام ] در مدینه به دنیا آمد و بسیار گندمگون بود و کراماتش زیاد و مناقبش مشهور است که در اینجا نمی گنجد.»
6. عباس بن علی بن نور الدین مکّی: «فضایل علی بن موسی [ علیهماالسلام [ هیچ حد و حصری ندارد.»

این تنها گوشه ایی از نظر اهل سنت بود.

دانلود فیلم سجده بر باسن
عمر فتوا داد بخاطر ازدحام مسلمین در مسجد وکمبود جا ، مسلمانان می توانند بر کمر وباسن هم سجده نمایند.........حالا یک نمونه از فتوای عملی عمر را دانلود وملاحظه بفرمایید

یکی از دانشمندان شیعی می‌گوید: در مدینه منّوره، برای انجام کاری به اداره «آمرین به معروف» رفتم، با رئیس آن اداره به مناسبتی، گفتگویی به میان آمد، تا این که سخن از «عَشَره مُبَشَّره» (افراد دهگانه‌ای که پیامبر‌ـ‌صلّی‌ اللّه علیه وآله‌ـ آن‌ها را به بهشت بشارت داده) به میان آمد.
گفتم: از شما سؤالی دارم.
رئیس: بپرس.
دانشمند شیعی: چگونه روا است که مردی از اهل بهشت با مردی دیگر که او نیز از اهل بهشت است، جنگ کند؟ طلحه و زبیر (که جزء آن ده نفر بهشتی است) در تحت لوای عایشه، برای جنگ با علی‌بن‌ابیطالب‌ـ‌علیه السّلام‌ـ که او نیز از اهل بهشت است، وارد بصره شدند و جنگ جمل را که موجب کشتار بسیار از طرفین شد، پدید آوردند؟
با این که قرآن می‌فرماید: «وَمَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِیهَا »: «هر کس مؤمنی را عمداً بکشد، جزای او دوزخ است، و او همیشه در آن قرار دارد». (نساء‌ـ 93)
با توجّه به این آیه، آن کسی که از دو طرف، باعث آن همه کشتار در جنگ جَمَل شد، باید اهل دوزخ باشد، و آن کس یا امام علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ است، و یا طلحه و زبیر؟!
بنابراین به طور قطع «حدیث عشره مبشّره» دروغ محض است.
رئیس: نامبردگان از دو طرف، که جنگیدند، همه مجتهد بودند، و مطابق اجتهاد خود، رأی دادند، در این صورت، آن‌ها معذور می‌باشند.
دانشمند شیعی: اجتهاد در مقابل سخن صریح پیامبر‌ـ‌صلّی‌ اللّه علیه وآله‌ـ جایز نیست، مگر نه این است که همه گروه‌های مسلمین نقل کرده‌اند که پیامبر‌ـ‌صلّی‌ اللّه علیه وآله‌ـ به علی‌‌ـ‌علیه السّلام‌ـ فرمود:
«یا عَلِیُّ حَرْبُکَ حَرْبِی، وَ سِلْمُکَ سِلْمِی»: «جنگ با تو جنگ، با من است، و صلح با تو صلح با من است».
و نیز فرمود: «مَنْ اَطاعَ عَلِیّاً فَقَدْ اَطاعَنِی، وَ مَنْ عَصی عَلیِّاً فَقَد‌ْ عَصانِی»: «کسی که از علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ پیروی کند، از من پیروی نموده، و کسی که با علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ مخالفت کند، با من مخالفت نموده است»
و نیز فرمود: «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ، یَدوُرُ الْحَقُّ مَعَهُ حَیْثُما دارَ»: «علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ با حقّ است، و حقّ با علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ است، هر کجا علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ بچرخد، حقّ با او می‌چرخد»
بنابراین، نتیجه می‌گیریم که در میان نامبردگان، یک طرف حقّ است، و آن علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ است، و حدیث عشره مبشّره، دروغ محض می‌باشد، زیرا، نمی‌توان طرفدار باطل را، اهل بهشت دانست